O szkole i kulturze

Miniony rok szkolny był trudnym czasem dla nauczycieli, dla uczniów zresztą także. Dlatego wielu z nas czeka z niepokojem na wrzesień. Jak będziemy funkcjonować? Co się wydarzy? Czy zawód nauczyciela ma jeszcze jakikolwiek prestiż w społeczeństwie?

Takie tematy były m.in. poruszane wśród pielgrzymów Ogólnopolskiej Nauczycielskiej Pielgrzymki „Warsztaty w drodze”, która po raz 27 wyruszyła  z Zielonej Góry do jasnogórskiego sanktuarium. Nie, nie kłóciliśmy się, nie dzieliliśmy na strajkujących i łamistrajków, nie obrzucaliśmy się inwektywami i nie zastanawiali, kto ma racje, a kto jej nie ma. To była wyjątkowa jednomyślna, apolityczna ogólnopolska rada pedagogiczna, która łączy belfrów a nie dzieli. Bo wszyscy byliśmy zgodni, że źle się dzieje w polskiej oświacie. I swój niepokój o jej los nieśliśmy do najlepszej Nauczycielki – Jasnogórskiej Pani. Jej zawierzyliśmy nasze sprawy; te zawodowe i prywatne.

Ale – wbrew wszystkiemu – nie narzekaliśmy, próbowaliśmy znaleźć pozytywne strony naszego zawodu, dostrzec jego piękno i służebność. Hasłem tegorocznych Warsztatów był cytat ze św. Jana Pawła II: „Ku przyszłości kultury”, toteż rozmawialiśmy także o roli nauczyciela w odbiorze dziedzictwa kulturowego przez naszych uczniów, kształtowaniu ich postaw, otwieraniu na piękno – rozumiane bardzo szeroko. Dyskutowaliśmy zawzięcie nad definicją „piękna”, rozważaliśmy,  jak odróżnić je od kiczu. To były naprawdę niezapomniane chwile, a ponieważ naszą patronką jest bł. nauczycielka Natalia Tułasiewicz, osoba szczególnie wrażliwa na estetykę, więc podglądaliśmy także tę jej wrażliwość.

Nasza pielgrzymka rożni się od diecezjalnych; gromadzi nauczycieli z całej Polski, którzy oprócz tego aspektu duchowego, czy nawet rekreacyjnego (tak, tak! Na Warsztatach odpoczywamy psychicznie i świetnie się bawimy), chcą czegoś się dowiedzieć, nauczyć, podzielić własnym przemyśleniem czy warsztatem zawodowym. Dlatego nie stroniliśmy od dyskusji, a naszych wykładowców – świeckich i duchownych – witaliśmy z wielką radością. Wśród nich byli profesorowie, doktorzy, pisarze, publicyści, ludzie kultury i działacze społeczni. Niektórzy są z nami zaprzyjaźnieni od lat. Codziennie więc słuchaliśmy mądrych wykładów, a ich autorom mogliśmy zadawać trudne pytania.

Mieliśmy także czas dla siebie, bo większość z nas dobrze się zna i spotyka w ciągu roku na łączach, ale co innego rozmowa przez telefon, a co innego – twarzą w twarz z osobą, która podobnie myśli i z podobnymi zmaga się problemami. Ta dwutygodniowa przygoda (trwa od 31 lipca do 13 sierpnia) buduje więzi i umacnia na długi czas. Dla nas – wierzących nauczycieli te spotkania są ogromnie ważne, bo oprócz wzajemnego zrozumienia niosą realną pomoc w postaci modlitwy wspólnotowej. Ileż to razy po skończonej pielgrzymce zwoływaliśmy się, by powierzać sprawy brata i siostry (tak do siebie się zwracamy) Matce Najświętszej i naszej patronce, bł. Natalii. Świadomość, że ktoś na drugim krańcu naszej pięknej ojczyzny (jej urodę testujemy na bieżąco wszystkimi zmysłami!), myśli o nas i dobrze życzy jest krzepiąca, zwłaszcza w chwilach trudnych.

W tym roku przed obrazem Czarnej Madonny stanęło 60 pielgrzymów, którym przewodniczyli ks. dr Andrzej Oczachowski (biblista) oraz ks. Marcin Siewruk (redaktor diecezjalnego wydania Gościa Niedzielnego). Jeśli doliczymy do tej liczby pielgrzymów duchowych, to okaże się, że były nas setki! Wśród nich – członkowie rzeszowskiej Solidarności, której serdecznie dziękujemy za finansowe wsparcie tej ogólnopolskiej inicjatywy.

Tekst Danuta Rogacewicz

Zdjęcia Bogusława Buda